Ο μικρούλης Ποκ μας πιάνει από το χέρι και μας οδηγεί στα σκοτεινά βάθη της σπηλιάς, στα σκοτεινά βάθη του χρόνου... Τι ήταν αυτό που τον μάγεψε τόσο, ώστε έπαψε πια να λαχταράει να γίνει κυνηγός; Τι ήταν αυτό που τον εντυπωσίασε βγαίνοντας από τη σπηλιά, μόλις τέλειωσε ο χειμώνας; Ήταν, τάχα, τα ζωηρά χρώματα της φύσης και το παιχνίδισμα του ήλιου ή κάτι άλλο, πιο μαγικό;
Σαν τα μικρά παιδιά που γνωρίζουν τον κόσμο παρατηρώντας εικόνες, έτσι κι εμείς προσπαθούμε να μάθουμε για τους μακρινούς γεννήτορές μας, που, ζώντας στα κρύα και σκοτεινά βάθη μιας σπηλιάς, αποτύπωσαν τη ζωή, τα συναισθήματα και την καθημερινότητά τους στις βραχογραφίες, που μέχρι σήμερα μας εκπλήσσουν με την κίνηση και τη ζωντάνια των μορφών τους.
(Πηγή η biblionet).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου